Blog 1
Aangenaam mijn naam is Sumeya!
Als jong meisje was ik altijd dwalend in mijn gedachten. Waar ik ook kwam en met wie ik was. Het was altijd stil.
Waarom? Geen idee. Wist wel dat angst een grote rol speelde in mijn Ik zijn.
Vroeg mezelf vaak af hoe ik als kind nog kon genieten van een jeugd die mij beloofd was, maar niet voor mij bestemd is.
Je kent het gevoel niet eens, maar het verlangen is er.
Ik geef je mijn hand. Aangenaam mijn naam is Sumeya, een politieke vluchteling van Libanese afkomst. Gevlucht uit het paradijs van het Midden-Oosten Libanon. Mijn thuis! Daar waar ik hoor te zijn.
Mijn kinderhart zo verlaten. Het enige wat telde was jij en niet ik!
En ja het zal misschien klinken als een cliché verhaal. Weer een dergelijk verhaal zoals vele andere story’s. Toch is elk verhaal anders. En zo is MIJN VERHAAL het mijne.
Als lid van een groot gezin zijn wij gevlucht uit Libanon. De angst om elkaar te verliezen was enorm. Een oorlog overleven zat er niet in als je zou blijven. Noodgedwongen je thuis te verlaten en alles achter je rug zien te vervagen. Dat is een ondraaglijk gevoel voor elk kind. Je recht van bestaan wordt je ontnomen. En ik?
Wie ontneemt mij dit eigenlijk? En waarom ik?
Van oorlog tot armoede! Verdriet overtrof ons allen. Met een verscheurde eigenwaarde dat mijn vader nog heeft weten te beschermen, vluchtte we voor een betere toekomst. Zonder thuis, zonder land!
Een kans om op adem te komen, was het enige wat voor mijn vader nog telde.
En zo begon mijn verhaal, in een wereld waar ik, het gebroken meisje met ondraagbare bagage verdwaalde.
Ik ben…….niemand!
Ik ben, het meisje met een groot gemis naar het onbereikbare.
Ik ben, zoekend naar mezelf!
Sumeya
Blog 2
Even stond de tijd stil.
Ik schrijf deze blog vandaag met veel verdriet in mijn hart! Tijdens het lesgeven bij HUSH luisteren we graag naar FunX. Heerlijk meezingen tijdens het creëren van creative looks, totdat ik de radio Dj hoorde snikken. Ik voelde het al aankomen. Ze huilde en de stilte brak aan. Ik voel me hart in mijn keel bonken.
‘’ Peter Rudolf de Vries is overleden aan zijn verwondingen’’ Is exact wat ze zei!
Even stond de tijd stil! Ik ken hem niet persoonlijk, maar Peter raakt me! Ben niet snel onder de indruk van een BN’er, maar Peter raakt me
Ik vind namelijk dat we best veel op elkaar lijken. Kil maar rechtvaardigheid voorop. De wil om ieder in nood te helpen en vooral een ander voorop te stellen. Meneer de Vries. Wat ben ik toch intens verdrietig om uw situatie.
Waar ik nog meer verdrietig om ben is dat jouw rechtvaardigheid je eigen leven heeft gekost. Het spijt me enorm.
Het spijt me dat we in een samenleving leven waar men denkt gerechtigd te zijn om een ander van zijn leven te beroven.
Het spijt me dat u bent weggerukt bij uw gezin door de angst en onzekerheid van gewetenloze niet gelovigen.
Het spijt me dat we niet nog meer van uw aanwezigheid en rechtvaardigheid kunnen genieten.
Het was de bedoeling om mijn tweede blog te dedicaten aan de 1e blog van afgelopen vrijdag. Maar Ik kies voor U. Ja U meneer de Vries.
U bent mijn held en die van miljoenen anderen
Inna li’llahi wa inna ilayhi raji3oun
“Voorwaar, wij behoren tot Allah en voorwaar tot Hem keren wij terug.”
Sumeya
Blog 3
Rewind! Going back down memory lane.
Ik ben, het meisje met een groot gemis naar het onbereikbare.
Ik ben, zoekend naar mezelf!
Daar eindigde ik mijn eerste blog mee! Nietsvermoedend dat dit mijn start zal zijn van het eeuwig van mij afschrijven. Ach ja, shit happens to everybody.
Als ik er zo over nadenk dan ben ik nog steeds zoekend. Kan het vaak ook echt niet plaatsen. Het gemis is groot. Maar wat is het gemis waar ik nog steeds op zoek naar ben?
Inmiddels tikt de klok verder en ben ik al 42 jaar. Moeder van 3 prachtige gezonde kinderen en ondernemer in hart en nieren.
Wat gaat de tijd snel zeg. Het is precies 33 jaar geleden dat wij in Nederland zijn komen wonen.
Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Daar sta je dan! In de allergrootste hal die ik ooit in mijn leven heb gezien. Ik keek letterlijk op en zag mijn moeders staan. In de verte zag ik een aantal mannen in blauwe uniformen op ons aflopen! Ik snapte er helemaal niets van! Waarom kijken ze zo boos? Mijn broertjes en ik kropen dichter naar elkaar toe!
Achteraf bleken het de agenten te zijn die ons escorteerden naar een aparte ruimte zodat we naar het AZC gebracht konden worden. We hadden namelijk geen legale papieren.
Wij zijn politieke vluchtelingen en zochten refuge in het mooie Nederland.
Jeetje! Wat was dat grauwig en eng zeg! Het AZC bedoel ik dan. Ik weet nog dat we allemaal in de rij moesten staan als het etenstijd was! Het was ook vol met zoveel mensen.
Ik was intens verdrietig. Herinner me nog dat ik veel huilde. Ik wilde naar huis. Ja, daar waar we onveilig waren. Daar waar we sliepen onder de raketgeluiden. Maar daar is wel mijn thuis.
Ik was erg eenkennig. Wilde alleen bij mijn moeder zijn. In haar armen blijven, naast haar in slaap vallen. Bij haar was ik veilig. Waar ik ook was bij haar was ik altijd veilig. Zo gingen er dagen, weken en maanden voorbij in het AZC in Vlissingen. Mijn zusje Layal werd daar geboren!
In ons geval ging het proces vrij snel! Mijn vader en een vriend van de familie vonden een 2 kamerwoning boven een stamcafé in Scheveningen. Yes! We hadden ons eerste, eigen verblijf weg uit het grauwe enge AZC.
Het was klein, maar we waren zelfstandig en samen. Daar ging het om! Mijn ouders spraken de taal niet dus was het erg moeilijk om te communiceren, maar we hadden een lieve huurbaas die het ons wel wat makkelijker maakte. We kwamen niet veel buiten daar, maar als we buiten waren was ik mesmerized by the ocean en de blauwe hemel.
Wij hadden het niet breed. Vooral met zoveel kinderen. Mijn bio moeder ging altijd naar de markt toe om leftovers te halen. De groente- en fruitboeren lieten namelijk vaak veel achter. Doodzonde natuurlijk, maar mama deed dat voor ons!
Stel je eens voor! Je vlucht met je kinderen en laat alles achter. Je spreekt de taal niet en je hebt het ook niet breed om zelf dingen te kopen. Zij ging dan met een gescheurde eigenwaarde leftovers halen. Ik huil hier nog steeds om! En dit is een beeld die op mijn netvlies gegraveerd staat. Alles wat ik doe zal nooit genoeg zijn om mijn ouders te eren.
We hebben daar niet lang gezeten. Mijn ouders kregen nl. vrij snel een woning aangeboden in Hoogvliet gemeente Rotterdam.
Daar begon mijn jeugd pas!
Sumeya